Prologue

Pierwsze koty za płoty, kiedyś trzeba zacząć. Mam nadzieję, że niczyje oczy nie będą krwawić, kiedy zapozna się z moją radosną twórczością. Ale nie śmiem sama siebie oceniać, pozostawiam to Wam. Miłej lektury!

***

Środa, 30 maja 2012

- Nigdzie się nie wybieram.

- Marta, posłuchaj, to jest kwestia dobrego wrażenia. Proszę cię, nie mogę tam iść sam!

- Dobrze wiesz, że nie chodzę na takie imprezy. Nawet nie próbuj mnie namówić.

Sebastian odwrócił się twarzą do długiej przeszklonej ściany i wbił wzrok w rozciągającą się za nią panoramę Warszawy. Powoli wciągnął i wypuścił powietrze, uspokajając nieco oddech.

- Jesteśmy w tym razem. Nie możesz mnie teraz wystawić.

- W czym niby jesteśmy razem?

Mężczyzna obrócił się na pięcie i spojrzał twardo na siedzącą przed nim kobietę. W jego oczach widać było wściekłość.

- Może nie pamiętasz, ale jesteśmy wspólnikami.

- Tak, jesteśmy, ale przypominam ci, że ja po prostu przyniosłam pieniądze. Poza tym nie mam żadnego związku z tą firmą. Jestem dziennikarką, a nie prezesem.

- Zrozum, to jest ten jeden, jedyny raz, kiedy tak bardzo cię potrzebuję. Musisz tam być.

- Och, mam tego dosyć!

Marta wstała z fotela, w którym siedziała i zaczęła nerwowo spacerować wzdłuż ściany. Ze złości na jej policzkach pokazały się różowe wypieki, a palce nerwowo postukiwały o uda.

- Powtarzasz, że moja obecność jest KLUCZOWA, ale nie mówisz mi, dlaczego. Przepraszam, w takim wypadku nigdzie nie idę i nie zmienię decyzji, póki nie dowiem się, o co chodzi.

- No dobrze! Niech ci będzie. Negocjujemy bardzo ważny kontrakt, kontrakt z UEFA. Na tym bankiecie będzie sam Platini. A wiesz, jak to z nim wygląda… piękne kobiety i wszystko staje się łatwiejsze.

- O to chodzi? Mam być maskotką?

- Nie, to nie tak. Po prostu… gdybyś to ty prowadziła z nim rozmowy, na pewno udałoby nam się zyskać pewną przewagę nad konkurencją. Proszę, zgódź się.

- No… To jest bez sensu. Nie możesz wziąć tej swojej nowej laski?

- Nie. Jak by nie było, ty jesteś współwłaścicielką firmy. Poświęć się dla niej. To przecież tylko jeden wieczór.

- Ale jeśli przez to zawalę jakiś artykuł, ty będziesz ratował moją posadę w gazecie.

- Cudownie. Można wiedzieć w której? – Sebastian uśmiechnął się szeroko, czując już, że zwyciężył.

- Nie wiem. Może we wszystkich? Najlepiej w Cosmo. Będziesz musiał wykazać się pewnymi, ekhm, umiejętnościami, żeby przebłagać redaktor naczelną. – rzuciła złośliwym tonem Marta i skierowała się do drzwi. Tuż przed wyjściem zatrzymała się jeszcze. – To kiedy to jest?

- Piątek wieczór. Obowiązuje strój koktajlowy.

- Nie denerwuj mnie.

Marta ruszyła bez wahania w stronę windy. Była zirytowana i zmęczona, a poza tym miała dwa dni do piątku, żeby zdobyć odpowiednią sukienkę i się przygotować.

Właśnie została na siłę wmanewrowana na przyjęcie organizowane przez PZPN. Zdecydowanie nie miała ochoty się na nie wybierać. Nie gustowała w piłkarzach, a już na pewno nie w tych z lat osiemdziesiątych, obecnie wbitych w przyciasne garnitury i udających inteligentnych. Również spędzanie czasu na pogawędkach o pogodzie i piłce nożnej nie należało do jej ulubionych rozrywek. Nie wspominając już o udawaniu słabości do szefa UEFA i przekonywaniu go, że wszystkie autokary, którymi piłkarze będą jeździć podczas Euro 2012, przydadzą się także później, do nieznanych jeszcze, ale konkretnych celów. Współposiadanie akcji firmy transportowej było bardzo nudnym aspektem jej życia.

Wsiadła do windy, przycisnęła przycisk „parter” i pogrążyła się w dalszych rozmyślaniach. Zdecydowanie bardziej lubiła swoje drugie zajęcie. Uwielbiała pisać, pisała o wszystkim i wszystkich, szczególnie o życiu i szczęściu, miłości i seksie. Była redaktorką prasy kobiecej i się tego nie wstydziła. Kochała tę wolność słowa, możliwość wyrażenia swojej własnej opinii. To, że jej słowa mogły pomagać kobietom. W pisaniu realizowała siebie.

Tę możliwość pracy w pismach i jednoczesnego dostatniego życia zawdzięczała swojemu ojcu, wiceprezesowi jednego czołowych polskich banków. To dzięki niemu miała dobry start i dzięki niemu mogła kupić połowę akcji swojej firmy. A teraz na niej zarabiała, a także dostawała spore sumy za każdy kolejny tekst. Radziła sobie doskonale w życiu.

Wysiadła z windy i pewnym krokiem przemierzyła hol, kierując się do wyjścia i po drodze wydobywając telefon z torebki. Niemalże odruchowo wybrała odpowiedni numer.

- Dzień dobry, tu Marta Fidler. Poproszę o taksówkę pod Eurotrans. Będzie kurs po centrum.

Zwinnie zeskoczyła ze schodka i już znalazła się na ulicy, zwracając uwagę przechodzących mężczyzn. Dwóch młodych dżentelmenów ukłoniło jej się lekko, wyrażając tym samym uznanie dla jej urody. Marta mogła szczycić się swoim pięknem. Była wysoką i szczupłą niebieskooką ciemną blondynką. Miała długie, falujące włosy i piękny szeroki uśmiech rozświetlający twarz o równych, wyrazistych i bardzo charakterystycznych rysach. Przyciągała spojrzenia.

Zaledwie kilka minut później podjechała taksówka i Marta udała się na zakupy. Miała niewiele czasu.

***

Naprawdę byłabym wdzięczna za komentarze, uwagi. Chciałabym wiedzieć, czy rzeczywiście jestem tak beznadziejna, jak sądzę. Może nawet poradzicie mi, jak być mniej beznadziejną? :)

Wasza,

MissUnattainable