Chapter Four

Kolejne kilka dni i kolejny post. Mam wrażenie, że podświadomie odwlekam moment, w którym Marta pokaże swoją prawdziwą twarz. Ale póki co, nowy rozdział. 

Miłej lektury!

***

Czwartek, 7 czerwca 2012 cd.

Za kwadrans osiemnasta Marta wysiadła z taksówki pod hotelem Hyatt Warsaw. Zdecydowała się na ten środek transportu, ponieważ nie miała pewności, czy przez cały wieczór nie będzie miała kontaktu z alkoholem.

Weszła do budynku odprowadzana wzrokiem kilkuset osób zebranych pod hotelem, zagorzałych kibiców liczących na łut szczęścia, marzących, że któryś z zawodników do nich wyjdzie. Przemierzyła hol wprost do recepcji, gdzie spotkała się z drwiącym spojrzeniem, kiedy poprosiła o poinformowanie trenera Smudy o przybyciu.

Recepcjonistka nie sprawiała wrażenia zbyt przyjaznej, a jej uśmiech jeszcze bardziej zrzedł, kiedy musiała powiedzieć Marcie, by chwilę zaczekała. Ewidentnie była zawiedziona, że nie może kazać jej opuścić terenu hotelu.

Nie minęło pięć minut, a z windy wyszedł Franciszek Smuda, jeszcze bardziej czerwony i pomarszczony niż przed tygodniem. Wyglądał dużo starzej, choć starał się zachować uśmiech i przywitał Martę bardzo przyjaźnie.

- Już za chwilę chłopcy zejdą na kolację. Proszę, przejdźmy do restauracji, wybierze pani najlepsze dla siebie miejsce.

Zrobili jak powiedział i Marta usiadła na samym środku długiego stołu przystrojonego drogą zastawą i srebrnymi sztućcami. Smuda usadowił się obok niej i teraz łapczywie przyglądał dekoltowi jej koralowej, obcisłej na tułowiu i szeroko rozkloszowanej poniżej talii sukienki. Marta udawała, że nie widzi tego i starała się zagadywać go wzmiankami o pogodzie czy kibicach na zewnątrz. Smuda w pewnym momencie przypomniał sobie i dał Marcie obiecany bilet na mecz. Schowała go z namaszczeniem do torebki.

Odczekali parę minut i w drzwiach pojawili się pierwsi piłkarze. Na samym początku zszedł Dariusz Dudka, ale zawrócił, widząc trenera siedzącego z kobietą. Wrócił dopiero chwilę później, już z Kamilem Grosickim i razem zebrali się na odwagę, by usiąść i się przywitać. Smuda już od pierwszych słów zaznaczał, że Marta była tam w celach biznesowych i żeby nic sobie nie myśleli. W ich spojrzeniach widać było, że mogliby wiele pomyśleć, ale w ostatecznym rozrachunku nie sądzili, by kobieta taka jak Marta mogła widzieć cokolwiek w starym zgredzie, jakim był trener.

Chwilę później zaczęli się schodzić kolejni zawodnicy i w zaledwie kilka minut restaurację odwiedziła niemal cała reprezentacja w komplecie. Marta ze szczególnym uśmiechem powitała nadejście Kuby Błaszczykowskiego. Usiadł obok niej i oddali się pogawędce na temat arbuzów. Jednak kobieta regularnie spoglądała na drzwi, wyczekując Lewandowskiego.

W końcu się pojawił. Nie był sam. Nieco to Martę zdziwiło, ale wszedł do sali ramię w ramię z Wojciechem Szczęsnym, wesoło rozprawiając na jakiś temat. Kiedy zobaczył kobietę, niemal wryło go w ziemię. Na moment zatrzymał się w miejscu, przez co jego towarzysz wpadł na niego. Chwilę się poprzepychali, ale zaraz podeszli do stołu do ostatnich dwóch wolnych miejsc – naprzeciw Marty.

- M… miło cię widzieć – wydukał przez zęby Robert i posłał Marcie wymuszony uśmiech.

- Nie miałem okazji pani poznać? – odezwał się tymczasem Szczęsny. Marta zwróciła swój wzrok na niego.

To było niespodziewane. Uderzyło w nią jak grom z jasnego nieba. Spojrzała w oczy tego mężczyzny i poczuła przechodzący ją dreszcz. Był niesamowity. Miał w sobie tyle pewności siebie, tyle przekory, że przewyższał ją samą tysiąc razy. To było takie elektryzujące uczucie, spotykać jego wzrok.

- Owszem. Marta Fidler. Marta. – odpowiedziała nieco nieobecnym tonem, wyciągając do niego po męsku rękę. Ku jej zdziwieniu, uścisnął ją po męsku zamiast unieść do ust. Uśmiechnęła się znacząco na to zachowanie.

- Wojciech Szczęsny. Wojtek. – odpowiedział mężczyzna, ewidentnie ją przedrzeźniając. Brwi Marty poszybowały wysoko, ale nie skomentowała tego.

Ostatni dwa reprezentanci usiedli i zabrano się za jedzenie. Było oczywiście stuprocentowo dietetyczne i zbalansowane, ale nadal bardzo smaczne. Mimo tego Marta nie skusiła się na zbyt wiele, jedynie połówkę grejpfruta i szklankę świeżo wyciskanego soku pomarańczowego.

Nie minął kwadrans, jak pierwsi z piłkarzy chcieli wstawać od stołu i udać się na górę, do swoich własnych zajęć. Na szczęście trener szybko zareagował i poprosił ich, by poczekali, aż wszyscy zjedzą. To przypomniało Marcie o czymś, co chciała zrobić podczas kolacji, a o czym zupełnie zapomniała.

Wyciągnęła z torebki komórkę i weszła w edytor wiadomości. Chwilę się zawahała przed napisaniem treści. Przez dłuższy moment nie wiedziała, czy naprawdę chce to zrobić. Zastukała paznokciami w wyświetlacz telefonu, rozglądając się niewinnie po restauracji. Podjęła decyzję. Ta szansa była pewna i należało ją wykorzystać, a dopiero potem myśleć o innych.

Podświetliła wygaszony już ekran i w zaledwie kilku ruchach wpisała treść wiadomości. „Numer pokoju?”. Niespokojnie wybrała z listy kontaktów odpowiedni numer, po czym przycisnęła odpowiedni przycisk i sms był wysłany. Wsunęła telefon do kieszeni sukienki i wróciła do rozmowy toczącej się wokół niej.

Rozwijała swoją wypowiedź na temat owoców pestkowych w kontekście pracy w biznesie, wywołując tym samym salwy śmiechu u Kuby, Roberta i Wojtka, ale jednocześnie uważne przyglądała się Lewandowskiemu. Nie umknął jej moment, kiedy dostał wiadomość. Nagle przestał się śmiać i z wyrazem zaciekawienia na twarzy sięgnął do kieszeni. Marta patrzyła, jak wyciąga telefon, przyciska kilka guzików, przebiega wzrokiem po treści wiadomości. Widziała, jak nagle spoważniał i zbladł, nerwowo podniósł głowę i rzucił jej spojrzenie spłoszonego zwierzęcia, po czym odpisał na wiadomość i z silonym spokojem schował telefon, by wrócić do rozmowy.

Ona sama od razu wyjęła telefon z kieszeni, by móc odczytać odpowiedź nie wykonując gwałtownych ruchów i nie zwracając na siebie uwagi. I rzeczywiście, minęło kilkadziesiąt sekund, a telefon zawibrował w jej dłoni. Otworzyła wiadomość, by odczytać „786”. Z prędkością światła odpisała „Czekaj na mnie”. Wygasiła ekran i ścisnęła mocno aparat. Odetchnęła głęboko i wróciła do rozmowy.

Zaledwie kilka minut później trener zauważył, że chłopcy już zjedli i większość z nich zaczęła się niecierpliwić, więc wstał, by wyjaśnić powód zwłoki. I prawa jest taka, że przedstawił to lepiej, niż zrobiłaby to Marta. Ona tylko przytakiwała energicznie, po czym wyjęła z torebki plik ankiet wydrukowanych tego ranka oraz kilka długopisów. Rozdała je po połowie w obie swoje strony i w ciszy czekała aż zawodnicy skończą ich wypełnianie.

Po niespełna minucie dostała ankietę od Wojtka. Rzuciła na nią okiem i zauważyła, że wszystkie odpowiedzi były bardzo pozytywne. Posłała mu szeroki, ale przepełniony niepewnością uśmiech. Odpowiedział jej krzywym, nieco przekornym uśmieszkiem, po czym odwrócił głowę do Roberta.

- Lewy, wbijasz teraz do mnie na pojedynek PlayStation. – obwieścił, szturchając kolegę w ramię. Tamten tylko nim potrząsnął i pisał dalej, jednak sprawiając wrażenie nieco rozkojarzonego.

- Chyba nie skorzystam z tej jakże kuszącej propozycji.

- No jak to Robert, nie chcesz spędzić upojnego wieczoru ze mną i PlayStation?

- Wiesz Wojtek, ja cię naprawdę bardzo lubię, ale nie zdradziłbym Ani. – powiedział to, po czym na chwilę zamarł bez ruchu. Marta udawała, że tego nie zauważyła, ale dokładnie go obserwowała. Widziała, jak jego klatka piersiowa nierównym ruchem uniosła się gwałtownie do góry i opadła. Zaraz potem zaznaczył ostatnie odpowiedzi i z twarzą nie wyrażającą żadnych uczuć oddał ankietę Marcie.

- Jestem dzisiaj zmęczony. Chyba od razu pójdę do siebie. – stwierdził, wstając i zasuwając za sobą krzesło. – Dobranoc wszystkim.

- A temu co się stało? – zapytał nagle Smuda, przypominając o swojej obecności przy drugim boku Marty.

- Ech, to te wahania humoru. Kobiety w ciąży są bardzo trudne we współżyciu. – rzucił beztrosko Szczęsny, co spotkało się z ogólnym rozbawieniem.

- Lepiej żeby do jutra mu przeszło… - mruknął jeszcze trener, po czym sam też wstał i uprzejmie się żegnając zabrał swoich pomocników na ostatnie narady taktyczne.

- To co, może ty Kubuś? Ty, ja, PlayStation?

- Właściwie to miałem inne plany na teraz.

- Uuu, tajemna randka? – żartował dalej Wojtek.

- Zamierzałem zaprosić Martę na górę, do swojego pokoju, usiąść razem na kanapie i pokazać jej coś interesującego w… Internecie. – dokończył z szerokim uśmiechem Błaszczykowski, spychając tym samym Szczęsnego z pantałyku. – Oczywiście jeśli nie masz nic przeciwko. – zwrócił się do Marty.

- Co? O, nie, nie, absolutnie. Możemy iść. Nie mam już dzisiaj nic w planach, więc pół godziny mniej czy więcej nic nie zmieni.

- Super. To chodź.

Marta wstała i zaczęła zbierać ankiety od reprezentantów, w czym zaraz pomógł jej Kuba. Potem schowała wszystkie kartki do torebki i razem skierowali się do jego pokoju. Po drodze nie rozmawiali ze sobą, ale uniknęli niezręcznej ciszy. To było niesamowite, jak udało im się tak szybko osiągnąć poziom swobody w swoim towarzystwie. Po jednym wieczorze.

***

No dobrze, może jednak powoli pozwalam Marcie pokazać te gorsze strony charakteru. Ale nie przestawajcie jej lubić, nie jest przecież  a ż  t a k  zła ;)

Oczywiście zawsze jestem bardzo wdzięczna za komentarze!

Wasza,

MissUnattainable