Chapter Three

Strasznie, strasznie, strasznie Was przepraszam, że to tak długo trwało. Po powrocie z wakacji chwilę mi zajęło zorientowanie się w aktualnej sytuacji, ale już jestem i mam kilka gotowych rozdziałów. Bardzo dziękuję za wszystkie ciepłe słowa w komentarzach, to niezwykle motywuje :)
Miłej lektury!


***

Niedziela, 3 czerwca 2012

Na telefon od Lewandowskiego nie musiała długo czekać. Zadzwonił już w niedzielne popołudnie, starając się wybadać, czy byłaby zainteresowana spotkaniem. Marta jednak uprzejmie ostudziła jego nadzieje i powiedziała, że cały tydzień ma bardzo zajęty. Pożegnali się raczej chłodno.

Tymczasem kobieta miała już inny plan, jak doprowadzić do spotkania. Zdążyła wszystko dokładnie obmyślić i przygotować. Dlatego zaraz po telefonie Roberta wykręciła świeżo zdobyty numer Grzegorza Laty.

- Grzegorz Lato, słucham?

- Dzień dobry, tu Marta Fidler.

- Eee…

- Poznaliśmy się w piątek. Jestem współwłaścicielką Eurotransu.

- Ach, oczywiście, nie mógłbym pani zapomnieć. Czym mogę pani służyć?

- Hmm, mam dosyć nietypową prośbę. Stwierdziliśmy, że nasza firma musi poznać opinie piłkarzy na temat autokarów. I dla tego zadania nasz przedstawiciel musi się spotkać z kadrą. Rozumie pan?

- Ach tak, oczywiście. Wydaje mi się, że coś się da załatwić…

- Tak? Byłoby cudownie, naprawdę. To dla nas bardzo istotne. Zależy nam również na czasie…

- No tak, łapię. Wie pani, ja przedzwonię zaraz tu i ówdzie, a pani chwilę poczeka, dobrze? Za jakiś czas się odezwę i powiem, jak to będzie.

- Będę ogromnie wdzięczna.

Rozłączyła się i z uśmiechem na twarzy zasiadła przed komputerem, by oddać się pisaniu nowego artykułu.

Nie dane jej jednak było go ukończyć, gdyż nie minęło jeszcze półtorej godziny, a jej telefon rozdzwonił się, a na wyświetlaczu zobaczyła najpaskudniejsze zdjęcie Laty, jakie udało jej się znaleźć w sieci.

- Tak? – zapytała spokojnym głosem, ale w rzeczywistości właśnie zaczęła się ekscytować.

- Udało się! – zakrzyknął jej do ucha szef PZPN. –Powinno to panią usatysfakcjonować. Świetna okazja. Najbliższy czwartek, tuż przed mistrzostwami. Ma pani zaproszenie na kolację!

- Na kolację?

- Tak, z całą ekipą. Tego dnia wszyscy zasiądą przy wspólnym stole, a pani będzie mogła im towarzyszyć. Czy to nie wspaniałe?

- Taak, rzeczywiście, cudowne. Czyli… w czwartek w hotelu…

- A, tak. Hotel Hyatt Warszawa, godzina osiemnasta. Wpadnie pani chwilę wcześniej i przywita się z Frankiem Smudą, dobrze? To dzięki niemu to zaproszenie.

- Oczywiście, nie ma problemu. Podziękuję mu.

- Noo. Mam również nadzieję, że i my będziemy mieli niedługo okazję się spotkać.

- Ekhm, tak… - przytaknęła Marta z nutą przerażenia w głosie.

- Ach, zapomniałbym. Gdyby była pani zainteresowana… Wystarczy dać mi znać, a znajdzie się dla pani miejsce na trybunach Stadionu Narodowego na mecz Grecją.

- Och, to byłoby wspaniałe!

- Prawda?

- Absolutnie! Jestem bardzo zainteresowana, całkowicie. Nie mam pojęcia, jak mogłabym się panu odwdzięczyć.

- Och, proszę nie przesadzać. To nic takiego, tutaj wszyscy tańczą, jak im zagram. Bilet dla pani też przekażę przez kogoś w czwartek.

- Doskonale.

- Zawsze do usług i polecam się na przyszłość. Do zobaczenia na meczu.

- Tak, do zobaczenia. – odpowiedziała Marta i rozłączyła się. Odetchnęła z ulgą, po czym zerwała się z miejsca i wykonała dziki taniec radości. Plan został zrealizowany w sposób spektakularny. Teraz pozostawało jej czekać do czwartku. A tymczasem wróciła do pisania artykułu o modzie na piercing w najróżniejszych miejscach.

Czwartek, 7 czerwca 2012

Marta rozluźniła mięśnie, odetchnęła głęboko i oddała się chwili relaksu, pozwalając ciepłej wodzie pieścić jej skórę. Po raz pierwszy w tygodniu miała czas dla siebie. Od niedzieli non stop biegała pomiędzy różnymi redakcjami oddając swoje teksty, przeprowadziła dwa wywiady z pseudogwiazdami, które opowiadały o swoich problemach małżeńskich, a na koniec musiała wpaść do Eurotransu na spotkanie z Sebastianem.

Był bardzo zdziwiony, kiedy dowiedział się o jej inicjatywie, ale przyjął ją z dużym entuzjazmem. Ponadto bardzo cieszył się, że Marta wreszcie sama zdecydowała się zrobić coś dla firmy. Pozostawiając jej cel, jakim było wybadanie opinii piłkarzy na temat ich autokarów, jednocześnie zwolnił ją z innych zadań. Ona miała jednak jeszcze jedną kwestię do przeanalizowania.

- Sebastian, jest coś jeszcze.

- Tak? – zapytał spoglądając na nią z niepokojem.

- Dużo o tym myślałam od poprzedniego tygodnia i… jakkolwiek bym tego nie nienawidziła, jednak zgadzam się być „maskotką” firmy. To znaczy… zdałam sobie sprawę, że tak interesy idą łatwiej.

- Łał. Jestem, hmm, w szoku. Co skłoniło cię do takiej decyzji?

- Byliśmy na tym bankiecie w piątek i sam widziałeś, co się działo. Wszelkie rozmowy szły bardzo dobrze. Udało mi się załatwić różne kwestie z samym Patinim… choć nie mam pojęcia o tym biznesie.

- Masz rację, świetnie to załatwiłaś. I byłem w szoku, kiedy Platini przyjął mnie z wyciągniętymi ramionami, kiedy próbowałem z nim rozmawiać. Mimo że się spieszył. – zaśmiał się lekko, po czym znowu spoważniał. – Ale to wszystko będzie wymagało od ciebie czasu.

- Wiem, ale jakoś sobie z tym poradzę. No i oczywiście nie będę robić wszystkiego, co sobie wymyślisz. Na razie zajmujemy się kwestią UEFA i na tym się skupię. A dopiero potem inne… rzeczy.

- Dobrze. W sumie nie mam nic przeciwko.

- I dlatego jutro mam wolne.

- Słucham?

- Jutro mam to spotkanie z reprezentacją. Muszę się przygotować.

- Eee… tak, tak, jasne.

Po tych słowach Marta wstała i pożegnała się. Wychodząc spojrzała na elektryczny zegar wiszący na bocznej ścianie. Była środa, godzina dwudziesta pierwsza. Miała mniej niż dwadzieścia cztery godziny.

I w ten sposób skończyła w wannie w to czwartkowe przedpołudnie, oddając się rozkoszom relaksu i wypoczynku. Kiedy nie musiała rozmyślać o pracy, artykułach i akcjach wartych miliony, do jej głowy napływały zupełnie inne myśli.

Wróciła pamięcią do tego wieczoru na bankiecie i zdarzenia na tarasie. Co się właściwie wydarzyło? Skusiła go, a może to on ją skusił? Nie, Marta była przekonana, że to ona dyktowała warunki tej relacji. Prawdziwym pytaniem było: dlaczego to się stało? Dlaczego się całowali, dlaczego chciała, żeby ją pocałował. Dlatego, że czuła się samotna, bo od pół roku nikogo nie miała? A może dlatego, że się zakochała?

Nie, nie zakochała się. Znała swoją osobę i wiedziała, że to nie było zakochanie. Ale on był młody i bardzo atrakcyjny. Wysoki, umięśniony, o pięknych oczach i uśmiechu, odnosił sukcesy. To wszystko stwarzało mu tę otoczkę, przez którą jej się podobał. I sama nie potrafiła tego do końca zrozumieć, ale pragnęła go, choć nie chciała z nim być. To było takie czyste pożądanie. I dawało jej możliwość wodzenia go za nos. A to było dodatkową atrakcją.

Marta spojrzała na zegar i zdała sobie sprawę, że leży w wannie od pół godziny. Robiło się coraz później, a musiała przygotować się na wieczór. Dlatego szybko wyszła z wody i zabrała się za swoje włosy.

Z jakiegoś powodu była równie podekscytowana, co przed randką. W pewnym sensie to miała być taka randka. Choć z trzydziestoma innymi osobami przy tym samym stole. Ale jednak chciała zrobić oszałamiające wrażenie i w ten sposób sprawić, by Lewandowski jeszcze bardziej oszalał na jej punkcie. 

***

W zasadzie rozdział jest dosyć krótki i nie występują w nim nawet inni bohaterowie, ale uważam, że jakoś wyjaśnia zaistniałą sytuację i może pozwoli dobrze zrozumieć kolejne części opowiadania. Które pojawią się na dniach, obiecuję.

A póki co, może jakieś komentarze? :D

Wasza,

MissUnattainable